Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "SOUL", ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008,



Το περιοδικό SOUL εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη και κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα.
Στο τεύχος Φεβρουαρίου '08 δημοσιεύθηκε παρουσίαση του "ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ". Κείμενο: Στέφανος Τσιτσόπουλος



Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την παρουσίαση:

"Η ζωή στην Αθήνα, τόσο σκληρή, αληθινή και κυνική, όσο κι ένα ριάλιτι. Αμακιγιάριστοι, ψυχροί, μπερδεμένοι, απελπισμένοι, αλλά και με μια παράξενη τρυφερότητα, που παλεύει να αναδυθεί, οι ήρωες του συγγραφέα πέφτουν και βουλιάζουν σε μια πόλη όπου μπίζνες, σεξ και απόγνωση, παίζουν σε καθημερινή διάταξη."

... "Το "Εντελώς Κουκουρούκου" σαν ασανσέρ πηγαινοέρχεται στους πάνω ορόφους της χλιδής και στα κάτω πατώματα του λαουτζίκου. Από το βασικό μισθό στα κλασάτα πούρα. Στο ενδιάμεσο σεξουαλικότητα και power games. Ο Καλαμαντής έχει ακτινογραφήσει επακριβώς την ελληνική κοινωνία, το στερεότυπο "λαός και Κολωνάκι". Οι μεσάζοντες, οι καβάτζες, τα σίγουρα κρεβάτια, η διαφθορά, η μοναξιά, το σεξ, τα δελτία ειδήσεων."


... "Το βιβλίο διαδραματίζεται ένα καυτό καλοκαίρι. Μοιάζει με ριάλιτι καθώς ο αναγνώστης νιώθει να χαζεύει τους ήρωες σαν τα ψαράκια στη γυάλα. Αύριο κι όλας θα μπορούσε να γίνει σίριαλ. Τόσο αληθινό, τόσο ωμό, τόσο Ελλάδα.
Όπως και στο πρώτο του βιβλίο "Game Over" ο Καλαμαντής γνωρίζει το σύστημα της ελληνικής αγοράς. Τους πιασμάν, τα λαμόγια, τα γρανάζια, το τίποτα που κάποιοι το βαφτίζουν μπίζνα. Γνωρίζει όμως και τη δύναμη του σεξ και τις άγριες επιθυμίες, που όσο και να τις ρουμπώσεις, κάποιο μεσημέρι θα ξεσπάσουν με θόρυβο όπως ο ατμός ανατινάζει τη χύτρα.
Και στο φόντο η Αθήνα. Τα "Flocafe", οι Αμπελόκηποι, οι κλαδικές εκθέσεις, η μοναξιά των ηλικιωμένων, οι σειρήνες των ασθενοφόρων ο ήχος της πόλης, οι λέξεις, τα σώματα."


... "Το τέλος ξεσπάει σαν αρχαία τραγωδία. Η ύβρις και η Νέμεσις. Και η Αθήνα, όπου κάπου αλλού, σε μια άλη γωνιά, το παιχνίδι ξαναπαίζεται με τους ίδιους όρους και τα ίδια λάθη."

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ "ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ" - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ "ΚΟΑΝ"


Α. Σταμάτης, Χ. Κάσδαγλης, Φ. Καλαμαντής, Β. Ραπτόπουλος, Ρ. Χαραλαμπίδης










Το Σάββατο 16/2 στις 4 μ.μ. στο Βιβλιοπωλείο "ΚΟΑΝ", Σκουφά 64, έγινε η παρουσίαση του "ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ".
Πήραν μέρος οι συγγραφείς Βαγγέλης Ραπτόπουλος και Αλέξης Σταμάτης, ο δημοσιογράφος Χριστόφορος Κάσδαγλης και ο ηθοποιός / σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης.
Την παρουσίαση παρακολούθησαν πάνω από 80 προσκεκλημένοι. Στο τέλος των εισηγήσεων ο συγγραφέας υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου του.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ




Οι εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS σας προσκαλούν στην παρουσίαση του


ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ

το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008 και ώρα 4 μ.μ. στο Βιβλιοπωλείο ΚΟΑΝ, Σκουφά 64, Κολωνάκι.


Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ, δημοσιογράφος


ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, συγγραφέας


ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, συγγραφέας



Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει



ο σκηνοθέτης - ηθοποιός

ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ


Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει τα βιβλία του.



Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

TO "ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ" ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ






Την Δευτέρα 14 Ιαν. 2008 στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς εγκαινιάστηκε από τον δήμαρχο Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη η ετήσια έκθεση εξωφύλλων που διοργανώνει η ATHENS VOICE.
Στην έκθεση συμμετέχει ο εικαστικός καλλιτέχνης Σταύρος Πεχλιβανίδης με το έργο του "Goodnight Moon", light box, 50X70 cm, που φιλοτέχνησε ειδικά για το εξώφυλλο τού "ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ".
Ο Σταύρος Πεχλιβανίδης συνεργάζεται κυρίως με εταιρίες παραγωγής και περιοδικά ως εικονογράφος και story boarder. Συνεργάστηκε συστηματικά με τα περιοδικά ΚΛΙΚ και ΜΕΝ.
Ο Σ.Π. σχεδιάζει τις εικόνες με το χέρι, τις χρωματίζει ψηφιακά και τις προβάλλει στην φωτεινή οθόνη του light box σαν μια μοντέρνα εκδοχή γιγαντοαφίσας και φωτεινής επιγραφής με νέον.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ - Παρουσίαση του "ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ"


NEA OIKONOMIKA TZAKIA ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ
Η γυαλισμένη πλευρά της επιχειρηματικότητας αλα Ελληνικά στο «οικονομικό μυθιστόρημα» του Φώτη Καλαμαντή «Εντελώς Κουκουρούκου».
Του κ. ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, Παρασκευή 4 Ιαν. 2008
Δεν είναι σύνηθες να γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων και δη λογοτεχνικών στο ένθετο «Οικονομία», (ο φυσικός χώρος μιας τέτοιας παρουσίασης θα ήταν το πολιτιστικό ένθετο του «ΚτΕ» «Έργα και Ημέρες», αλλά για το συγκεκριμένο μυθισόρημα είναι μάλλον ο καταλληλότερος χώρος. Το «Εντελώς Κουκουρούκου» του Φώτη Καλαμαντή, μαζί με το πρώτο του βιβλίο, το «Game Over» (2006), διαμορφώνει ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «οικονομικό – επιχειρηματικό μυθιστόρημα». Δεν είμαι βέβαια ειδικός, αλλά με βάση τα διαβάσματά μου θεωρώ ότι μια τέτοια κατάταξη, πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα, δεν είναι κριτικά απαράδεκτη. Το παίρνω πάνω μου εν πάση περιπτώσει, και οι ειδικοί ας με αντικρούσουν.
Ο Φώτης Καλαμαντής ξέρει καλά τον χώρο των επιχειρήσεων...
... Η βιωματική του σχέση με τις επιχειρήσεις και την αγορά του επιτρέπει να σκιαγραφήσει αδρά και γλαφυρά, σε μιαν ατμόσφαιρα κοινωνικο-οικονομικού θρίλερ, την ελληνική ιδιαιτερότητα: τα τζάκια «τρίτης γενιάς» που διαμορφώθηκαν από την δεκαετία του ’90 και μετά, με αποκορύφωμα την χρηματιστηριακή φρενίτιδα του 1999, την καταλήστευση των κοινοτικών και κρατικών πόρων στο όνομα μιας πλασματικής ανάπτυξης, τις σχέσεις διαπλοκής που τα κατέστησαν πόλους οικονομικής και πολιτικής ισχύος στο λυκόφως της πράσινης ηγεμονίας και στο λυκαυγές της γαλάζιας παλινόρθωσης.
.... μας μεταφέρει περίπου στο σήμερα, στην μεταολυμπιακή Αθήνα, με επιχειρήσεις που κινούνται χωρίος ακριβές στίγμα και όραμα και επιχειρηματίες που κρατούν με τα δόντια (και με τις μίζες) τις υπερεκτιμημένες χρηματιστηριακές υπεραξίες των εταιρειών τους.
... Ο ένας είναι παραδομένος στον ευδαιμονισμό της επιχειρηματικής του επιτυχίας (χλιδάτη ζωή, μπουζούκια και γκομενάκια) κι ο άλλος διολισθαίνει σε μια άδηλη παράνοια, που θα αποδειχθεί μοιραία.
... Στην ιστορία, που εκτυλίσσεται σε 52 κεφάλαια τα οποία αντιστοιχούν στις 52 κάρτες μιας τράπουλας και στους συμβολισμούς που κάθε μια περιέχει, παρεμβάλλονται κι άλλα πρόσωπα: οι σύζυγοι των δυο επιχειρηματικών αστέρων, κάθε μια βυθισμένη στο δικό της αδιέξοδο, και μια μοιραία νεαρή γραμματέας, που θα εκτρέψει τον Λευτέρη Τζάνο από την ευδαιμονική του κανονικότητα.
Αλλά άκρως ενδιαφέροντες και αναγνωρίσιμοι είναι και οι δευτεραγωνιστές της ιστορίας...
... Η ιστορία εκτρέπεται σε τραγικά αποτελέσματα, με πολλές και απροσδόκητες αναλογίες με καταστάσεις που μονοπωλούν τη σκανδαλώδη πολιτικο-οικονομική επικαιρότητα των ημερών.
...

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

CASE STUDY

ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - CASE STUDY
Case 1
Ο συγγραφέας Α στη μέση του κεφαλαίου "Χ" παραθέτει αυτούσιο το ποίημα. Πρόκειται για την πασίγνωστη "Ιθάκη". Μεταξύ των στροφών παρένθετα θαυμαστικά σχόλια του συγγραφέα: "Α! Πόσο μας πλήγωσαν αυτοί οι Λαιστρυγόνες!" κλπ κλπ...

Στο τέλος του ποιήματος ο συγγραφέας επισημαίνει: "Πρόκειται για την πιο θαυμαστή ανάδειξη της πορείας σε σχέση με την άφιξη! Σημασία έχει η προσπάθεια, ο αγώνας κι όχι η επίτευξη του στόχου!".
Ο συγραφέας Α δίδαξε. Δίδαξε την προπαίδεια για άλλη μια φορά, αλλά δίδαξε...

Case 2
O συγγραφέας Β κλείνει το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του: "Κι έσβησε το τσιγάρο της κουνώντας το κεφάλι με το απόμακρο ύφος αυτών, που μέσα απ’ τη ζωή και την πείρα, έχουν κερδίσει τη βαθιά επίγνωση του πόνου και της θλίψης των πραγμάτων."

Πρόκειται για αναφορά στην ποιητική συλλογή "Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων" του Κ. Καρυωτάκη (1919), το δεύτερο μέρος της οποίας επιγράφεται "Ο πόνος των πραμάτων".
Στη συλλογή υπάρχει το ποίημα "Θάνατοι" που τελειώνει: "...μάτια, χεράκια, στόματα ιστορήστε μου / τον Πόνο των Πραμάτων και του Ανθρώπου".

Τίποτα από αυτά δεν αναφέρει ο συγγραφέας Β. Τα κρύβει. Ούτε καν ο βαρέων βαρών διανοούμενος φίλος του δεν τα αποκρυπτογραφεί!
Γιατί το κάνει αυτό ο συγγραφέας Β?? Γιατί δεν μπαίνει στον κόπο να διδάξει τον αναγνώστη αποκαλύπτοντάς του την ύπαρξη δεσμών με ποιητές στο κείμενό του? Είναι σνομπ? Είναι αλαζόνας? Είναι ψώνιο?

Ή μήπως θέλει κάποτε μια πιο προσεκτική αναζήτηση να βρει αυτό (και άλλα) μυστικά, κρυμένα στη σοφίτα? Να τα βρει ένα - ένα και μερικά ίσως να μη βρεθούν ποτέ? Ή μήπως απλά ο συγραφέας Β παίζει?
Τι είπατε? Δεν έχει αυτό το δικαίωμα? Κι όμως, αυτός πιστεύει ότι μόνον αυτό έχει...!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ATHENS VOICE, 6/12/07


H ZΩH ΣYMBAINEI
Tης AΓΓEΛIKHΣ MΠIPMΠIΛH - 06.12.2007


Mετά το “Game Over” (εκδ. Kριτική) ο Φώτης Kαλαμαντής επιστρέφει με ένα καινούργιο, δυνατό μυθιστόρημα - συνταγή για μπεστ-σέλερ: Xρηματιστήριο, εταιρείες, πτωχεύσεις, διαζύγια, σεξ, έρωτες, απιστίες, ίντριγκες, αυτοκτονίες, επιχειρηματικός πόλεμος. H A.V. τον ρώτησε...

Eίναι το καινούργιο αθηναϊκό μυθιστόρημα;

Eίναι μια ιστορία που ξετυλίγεται στη γυαλισμένη πλευρά της σύγχρονης Aθήνας. Xρήματα και μπουζούκια, κυνικοί επιχειρηματίες και διακριτική διαπλοκή, ακριβά αυτοκίνητα και χρηματιστήριο, κοκέτες σύζυγοι και γκομενάκια, πού και πού καμιά ημιυπόγεια γκαρσονιέρα να στεγάζει το λάθος. Πρόκειται για ένα τυπικό σκηνικό νουάρ, αφού οι ήρωες και οι συνθήκες περιβάλλονται από ηθικό ημίφως, τίποτα δεν είναι «ναι» και τίποτα «όχι», το μαγαζί όλα τα επιτρέπει, με βασική προϋπόθεση, αλλά και αυστηρή προειδοποίηση, ότι αρκεί να περάσει κανείς από το ταμείο βγαίνοντας... Tο όποιο ταμείο. Δεν είμαι βέβαιος αν πρόκειται για το νέο αθηναϊκό μυθιστόρημα, είμαι όμως βέβαιος ότι πρόκειται για τη νέα αθηναϊκή πραγματικότητα. Γιατί ό,τι περιγράφω γνωρίζω πως έχει συμβεί σε κάποιον με τον ίδιο ή παραπλήσιο τρόπο. Ή πρόκειται οπωσδήποτε να συμβεί από στιγμή σε στιγμή.

Διαβάζοντας σκεφτόμουν ότι είναι έτοιμο το σενάριο της νέας ταινίας του Nίκου Παναγιωτόπουλου! Tο φανταζόσουν με εικόνες όταν το έγραφες;

Eίμαι δέσμιος των εικόνων. Γράφω με κινηματογραφικούς όρους και ρυθμούς χωρίς πραγματικά να το επιδιώκω, μάλλον γιατί πιστεύω ότι η αξία των ψόφιων λέξεων είναι μηδαμινή μπροστά στην αλήθεια της αλληλουχίας των γεγονότων και η εικόνα είναι ο απόλυτος εκφραστής αυτού που πραγματικά συμβαίνει. Ένα άδειο αλλά άπλυτο τασάκι με ένα ξεθωριασμένο διαφημιστικό μήνυμα που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει πια, μια φθαρμένη μοκέτα με λεκέδες ύποπτης προέλευσης και κάποιες τσίχλες κολλημένες κάτω απ’ το φτηνό τραπέζι στήνουν μια εικόνα. Aλλά δεν είναι Pέιμοντ Tσάντλερ ούτε υπάρχει πτώμα στο πάτωμα. Tο κινητό πάνω στο τραπέζι είναι τελευταίο μοντέλο, αγορασμένο με δόσεις ισοβίως, γιατί μια άδεια πιστωτική θεωρείται «ξενέρωτη». Kι ο χοντρός νεαρός, αμίλητος στο παράθυρο, φοράει τζιν των 15 ευρώ και σκέφτεται ότι του λείπει μόνο μια επαναστατική ιδέα για να πιάσει την καλή... Kάτω στο βρεγμένο δρόμο παρκάρει ένα ολοκαίνουργιο Όπελ Άστρα, η βροχή και τα φώτα των μαγαζιών κάνουν το χρώμα του εντελώς απροσδιόριστο. Θα μπορούσε να είναι μαύρο ή μπλε ή κόκκινο... Ή και να είναι απλά οφθαλμαπάτη. Aλλά η γυναίκα που βγαίνει από μέσα κόβει την ανάσα. Aυτό έχει σημασία.

Eίσαι ο ίδιος στέλεχος σε εταιρεία σύγχρονων τεχνολογιών. Kατά πόσο συνέβαλε η εμπειρία σου στη σύλληψη της ιστορίας;

H «εταιρεία» είναι συγκλονιστική ιδέα. Πρακτικά πρόκειται για έναν οργανισμό με κανονισμό λειτουργίας, αυτό που η φιλοσοφία ονομάζει ηθική. H ηθική της εταιρείας είναι η μόνη ακλόνητη, δομημένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Bέβαια δεν πρόκειται για την ηθική μιας οικογένειας, καμιά οικογένεια δεν θα έκανε «μείωση προσωπικού» για οικονομικούς λόγους! Kανένας πατέρας δεν θα έλεγε στο 15χρονο γιο του: «Kοίταξε να δεις, αγόρι μου, αυτή η μονάδα μπορεί να συντηρήσει μόνο 2 θέσεις και θα τις διαθέσουμε στις αδελφές σου. Δυστυχώς απολύεσαι! Πέρασε από τη μάνα σου να πάρεις 3 μηνών χαρτζιλίκι και στείλε κι ένα βιογραφικό, ποιος ξέρει; Mπορεί τα πράγματα να πάνε καλύτερα σε κανένα χρόνο! A! και φεύγοντας άσε και το κινητό σου στο τραπεζάκι του χολ». Aλλά η εταιρεία λειτουργεί συχνά με αυτό τον τρόπο και αν δεν το κάνει, δεν είναι καλή εταιρεία. Aπλά εφαρμόζει αυτό που περιφρονητικά συνηθίζουμε να αποκαλούμε «νόμο της ζούγκλας», ξεχνώντας πόσο καλά τα πήγαινε η ζούγκλα μέχρι να συναντήσει αυτό που απερίσκεπτα αποκαλούμε «πολιτισμό». H ζωή στις εταιρείες είναι συγκινητική κι αιματοβαμμένη. Eίναι ζωή για παίκτες και οι παίκτες σέβονται τους κανόνες ακόμη κι όταν έχουν γνώμη γι’ αυτούς! Kατ’ αυτή την έννοια, η ζωή της εταιρείας ορίζει τη ζωή των ηρώων μου και επηρεάζει καταλυτικά την έκβαση της ιστορίας.

Ποια είναι η κατηγορία αναγνωστών στους οποίους απευθύνεσαι;

Aπευθύνομαι σε ανθρώπους κάθε φύλου, κάθε ηλικίας και κάθε ιδεολογικού προσανατολισμού, που μπορούν να καταλάβουν ότι η ζωή συμβαίνει, δεν περιγράφεται. H ζωή ρέει γύρω αληθινά, δεν κυλάει μέσα από σελίδες ονείρου ή από ιδεαλιστικές φαντασιώσεις, οι άνθρωποι ζουν τελικά κυρίως όταν αγγίζονται, όχι όταν μιλάνε, τα υγρά είναι ισχυρότερα από τα στερεά, η έννοια του κόστους δεν αφορά κάποιους εξιδανικευμένους ήρωες, αλλά τον καθένα που επιβιώνει μέσα στο αδηφάγο σύγχρονο κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον. Όποιος νιώθει ότι όπου και να βρίσκεται, στο γραφείο, στο σινεμά, στο κρεβάτι ή στο ταμείο του σουπερμάρκετ, δεν παρευρίσκεται απλά, αλλά πονάει ή γλυκαίνεται, εισπράττει ή πληρώνει ανάλογα με τις συνθήκες, αυτός είναι δυνητικός αναγνώστης μου!

Ποιος συγγραφέας σε έχει επηρεάσει περισσότερο;

Θαυμάζω τον Mισέλ Oυελμπέκ για την ιδιοφυή τοποθέτησή του απέναντι στα γεγονότα που περιγράφει. O Oυελμπέκ είναι μια δεξαμενή ευαισθησίας καλυμμένη επιδέξια, μέχρι να εξαντληθεί το απόθεμα κυνισμού που καταφέρνει να μεταφέρει αγχωτικά μέχρι το τέλος σχεδόν των βιβλίων του.Mου αρέσει ο Kούντερα γιατί είναι αργόσυρτος και θλιβερός, ο Σιμενόν γιατί είναι ατμοσφαιρικός, ο Tζον Λε Kαρέ γιατί είναι τόσο Άγγλος και ο Zεράρ ντε Bιλιέ γιατί ξεφτιλίζει την παραδοσιακή λογοτεχνία: «O Mάλκο μπήκε μέσα της σκληρός και άκαμπτος σαν τη δικαιοσύνη»! Aν ζει ο φιλόλογός του στο γυμνάσιο θα πρέπει να είναι υπερήφανος γι’ αυτόν! A! και ο Σίντνεϊ Σέλντον, το “Bloodline” είναι αξεπέραστο στόρι. (Σηκώσατε το φρύδι ή μου φάνηκε;)

Tα βιβλία σου (και στο πρώτο, το “Game Over”) είναι δύο κόσμοι. O ένας η γενιά των 50+ που είναι τώρα στα πράγματα, με οικονομική και επαγγελματική δύναμη, και ο άλλος οι νέοι που ξεκινούν τώρα, που συγκρούονται, εξαγοράζονται, γοητεύονται από τη δύναμη και το χρήμα... Πες μας δύο λόγια για αυτά τα δύο οικονομικά και ηλικιακά lifestyle που συνυπάρχουν...

Oι άνθρωποι ηλικίας 50 ετών έχουν μεγαλώσει με τη συστηματική ιδέα ότι το επάγγελμα είναι αιώνιο. Oι νέοι, αντιμέτωποι με το καταλυτικό άγχος της επαγγελματικής αβεβαιότητας, καταλήγουν να βλέπουν με τους ίδιους ασταθείς όρους και την προσωπική ζωή τους. Στο «Eντελώς Kουκουρούκου» εκτίθεται παραστατικά αυτή η αστάθεια και το ρίσκο των καιρών μας, που επιτάσσουν ευελιξία και συνεχή ετοιμότητα προσαρμογής. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν οραματικές δεσμεύσεις και το «για πάντα» αποτελεί μακρινή ρομαντική ανάμνηση! Oι υποσχέσεις είναι επικίνδυνες, οι προβλέψεις ανασφαλείς και οι θέσεις ζωής ισχύουν μέχρι νεωτέρας, όχι μόνο στο επάγγελμα αλλά και στις σχέσεις. O σύγχρονος άνθρωπος, προπάντων ο νέος, είναι ένας περιπλανώμενος και η ζωή του αποτελείται από μια αλληλουχία συμβάντων, συνήθως αυτοτελών. H νέα ηθική δεν του ζητάει αφοσίωση αλλά ετοιμότητα. Έτσι το «σύγχρονος» γίνεται μια λέξη με εξαιρετικά περιορισμένη χρονική ισχύ, αφού η ύπαρξη κατακερματίζεται, αποξενώνεται από κάθε έννοια στατικότητας και παραδίνεται στα κύματα της ασταμάτητης δυναμικής αλλαγής. Aπό την άλλη, οι άνθρωποι στην ηλικία της ωριμότητας βρίσκονται αυτή τη στιγμή κατά πλειοψηφία σε θέση ισχύος, είναι «εγκατεστημένοι» και αυτό κάνει τη διαφορά. Ίσως είναι και το σύγχρονο –μοναδικό– «χάσμα γενεών», γιατί κατά τα άλλα παρατηρώ ότι στο μπαρ και οι δυο ηλικιακές ομάδες καρφώνονται στο ίδιο κορίτσι...

Πιστεύεις ότι αυτό που χαρακτηρίζει τη σημερινή γενιά που είναι στην εξουσία, όπως τους ήρωές σου, είναι η «κρίση μέσης ηλικίας» και ότι υπάρχει έλλειψη άλλων στόχων;

Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η σημασία της κρίσης της μέσης ηλικίας, αλλά και ούτε να υπερτιμάται, τουλάχιστον για ανθρώπους γύρω στα 50, που η πολυσυλλεκτική εποχή μας θεωρεί ακόμη ανοιχτούς σε όλα τα ενδεχόμενα. Πιστεύω ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι η παραμορφωτική επίδραση του κακέκτυπου «διαφωτισμού» μέσα στον οποίο ενηλικιώθηκαν. O νάρθηκας των ιδεοληπτικών εμμονών τους, που διαμόρφωσε ένα μονολιθικό τρόπο σκέψης ντυμένο με τα άμφια του «προοδευτισμού», τους καθιστά ανίκανους να ενσωματωθούν στη νέα κοσμική πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητα αναδύονται νέες αξίες, που ζητάνε αναγνώριση ή απόρριψη, αλλά με γνήσιους αξιοκρατικούς και περιπετειώδεις όρους και όχι με τη στείρα ετικετοποίηση ενός barcode που προέρχεται από τα «δοξασμένα» έιτις. Oι 50άρηδες θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένοι από τα άγχη της επιδίωξης μιας ελευθερίας που επιτέλους κατακτήθηκε, πάει αυτό, τέλειωσε! Θα έπρεπε να μπορούν να εξετάσουν ψύχραιμα τη νέα αναδυόμενη αξία που λέγεται lifestyle, και να την αποδεχτούν ή να την απορρίψουν με αντικειμενικούς όρους. Δεν μπορούν όμως, κι αυτό τους κάνει συχνά μίζερους, σπασίκλες και βαρετούς... Συγνώμη, παιδιά! :-)

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

ΛΕΞΙΚΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΗΜΜΑ

Κουκουρούκου: (Επίθ.) Άνευ αξίας ή ουσίας, απατηλός, κίβδηλος, κενός περιεχομένου. Χαρακτηρισμός που αποδίδεται σε πρόσωπα, καταστάσεις και προϊόντα πνευματικής εργασίας. Ισοδύναμες εκφράσεις: "Αβαβά", "Άντε γεια", "Γου-Του-Που" (Ακρώνυμο εκ του "Για τον π...ο"). Π.χ. Το άτομο μπορεί να σου φανεί σοβαρό, αλλά είναι εντελώς κουκουρούκου. - Κουκουρούκου σύσκεψη ήταν, επειδή ο υπουργός είχε έρθει αδιάβαστος.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ


Την εποχή που στην Ελλάδα στήνονταν τα «νέα τζάκια», δημιουργήθηκαν πολλές ευκαιρίες. Φιλόδοξα επιχειρηματικά σχήματα αναδύθηκαν από γερασμένες, ξεπερασμένες φίρμες ή ακόμη και από το τίποτα. Οι νέες επιχειρήσεις που γεννήθηκαν έτσι, είχαν μια τυπική πορεία: Μερικές μεγάλες δουλειές, λίγη τύχη και κατάλληλες γνωριμίες, εισαγωγή στο Χρηματιστήριο, ανάπτυξη και πλούτος για επιχειρηματίες με μεγάλη κοινωνική προβολή και συζύγους σύμφωνες με τις προδιαγραφές…
Σε μια τέτοια επιχείρηση, την Dimobili ABEE που δημιούργησαν ο Λευτέρης Τζάνος και ο Χάρης Λεβαντής, όλα κυλούν ομαλά, μέχρι να συμβεί μια σειρά από απροσδόκητες και αλλεπάλληλες αλλαγές. Τότε οι ζωές των ιδιοκτητών της και των ανθρώπων που τους περιβάλλουν αναστατώνονται και το ήρεμο μέχρι τότε σκηνικό ανατρέπεται ριζικά μέσα σε μερικούς μήνες, τους τελευταίους μήνες του 2006.
Ο μοιραία καταλυτικός ρόλος της νεαρής υπαλλήλου Ντέπυς Δρόσου, η αιφνίδια και ανεξήγητη αλλαγή της σκέψης ενός ανθρώπου, η ανησυχητική κάμψη στα λογιστικά μεγέθη της εταιρίας και προπάντων οι λέξεις, αυτές οι λέξεις που εξαφανίζονται με μυστηριώδη τρόπο από τα ηλεκτρονικά και τα έντυπα αρχεία της εταιρίας, συνθέτουν γρήγορα ένα σκοτεινό καινούργιο πλαίσιο όπου όλα είναι δυνατόν να συμβούν... Και συμβαίνουν!
Οι ήρωες θα πρέπει να ξανατοποθετηθούν απέναντι στα γεγονότα και τις συνθήκες. Τώρα οι προσωπικές και επαγγελματικές ισορροπίες έχουν ανατραπεί ολοκληρωτικά και στο προσκήνιο εναλλάσσονται με καταιγιστική ταχύτητα η απάτη, ο έρωτας, η απειλή και ο φόνος...

Οι μοίρες, όπως πάντα, ασκούν μόνο την απομακρυσμένη διαχείριση των βασικών γεγονότων, αφήνοντας στον ανθρώπινο παράγοντα την τελική έκβαση των εξελίξεων και την ρύθμιση των λεπτομερειών...